Ernest Otto Wilimowski urodził się 23 czerwca 1916 r. w Katowicach na Górnym Śląsku, w pruskiej prowincji Cesarstwa Niemieckiego. Swoją karierę piłkarską zaczął w 1927 r. w niemieckim klubie 1. FC Kattowitz. Górnoślązak Wilimowski z ogromnym sukcesem grał zarówno w polskiej, jak i niemieckiej reprezentacji narodowej.
Karierę piłkarską rozpoczynał w klubie 1.FC Kattowitz, jednak bardzo szybko przeniósł się do Ruchu Hajduki Wielkie. Dziś klub ten znany jest jako Ruch Chorzów. Niedługo po tym zadebiutował w najwyższej klasie rozgrywkowej w Polsce. Kilka tygodni później przywdział już na siebie koszulkę z orłem na piersi.
Debiut w reprezentacji datowany jest na 21 maja 1934 roku. Był to mecz w Kopenhadze przeciwko Danii, nie okazał się zbyt pomyślny, ponieważ podopieczni Józefa Kałuży przegrali 4:2.
Jednym z punktów kulminacyjnych jego kariery były cztery bramki, które strzelił dla polskiej reprezentacji w meczu przeciwko Brazylii podczas Mistrzostw Świata w czerwcu 1938 r. Ponieważ przez długi okres swojego życia wybierał, a wręcz musiał wybierać, pomiędzy polską a niemiecką tożsamością, to żadnemu z tych narodów nie potrafił dogodzić. To częstokroć bolesne rozdarcie kształtowało jego życie. Współcześnie takie właśnie osoby – ze „skrzywionymi” życiorysami – są budowniczymi wielu mostów porozumienia.
